JOYCE'S POEMS

Wind whines [Wiatr wyje] to cykl trzech pieśni do wierszy z tomu Pomes penyeach Jamesa Joyce’a skomponowanych w 2021 roku. Wybrane przeze mnie teksty zostały napisane przez Joyce’a w Trieście tuż przed I wojną światową i odzwierciedlają katastroficzny charakter ówczesnych czasów.

W pierwszej pieśni: On the Beach at Fontana [Na plaży w Fontana] przerażający huk morza, nadciągającej fatalnej siły, której nie potrafimy zatrzymać jest skontrastowany z delikatnością uczucia podmiotu lirycznego do tajemniczego młodzieńca (w oryginale syna poety). Końcowa „ache of love” [„boleść miłości”] nie jest niczym innym jak wyznaniem niemożności uratowania naszych bliskich przed losem, który ich czeka.

Pieśń druga: Watching the Needleboats [Patrząc na ostrodziobe łodzie] traktuje o nieuchronności przemijania uczuć do tych, których naprawdę kochamy i które to uczucia już nie wrócę [„No more, return no more!”].

Pieśń ostatnia: She weeps over Rahoon [Opłakująca Rahoon] jest upiornym obrazkiem irlandzkiego cmentarza Rahoon, na którym pośród padającego w świetle księżyca deszczu widzimy przemierzającą parę zakochanych. Kobieta pokazuje mężczyźnie grób swojego kochanka i wyznaje, że i oni skończą swoje życie w taki sam sposób: „Under the moongrey nettles, the black mould And muttering rain” [„Pod szarą od księżyca darnią, ziemią mroczną I pod szemrzącym deszczem”].

Wymowa całości cyklu Wind whines jest katastroficzna, śmierć i nieuchronność tego co przynosi życie wydaje na pastwę losu nasze uczucia i bliskie relacji z ludźmi.

Tekst wierszy Jamesa Joyce'a:

I. On the Beach at Fontana

Wind whines and whines the shingle,
The crazy pierstakes groan;
A senile sea numbers each single
Slimesilvered stone.

From whining wind and colder
Grey sea I wrap him warm
And touch his trembling fineboned shoulder
And boyish arm.

Around us fear, descending
Darkness of fear above
And in my heart how deep unending
Ache of love!

II. Watching the Needleboats at San Sabba

I heard their young hearts crying
Loveward above the glancing oar
And heard the prairie grasses sighing:
No more, return no more!

O hearts, O sighing grasses,
Vainly your loveblown bannerets mourn!
No more will the wild wind that passes
Return, no more return.

III. She Weeps over Rahoon

Rain on Rahoon falls softly, softly falling,
Where my dark lover lies.
Sad is his voice that calls me, sadly calling,
At grey moonrise.

Love, hear thou
How soft, how sad his voice is ever calling,
Ever unanswered, and the dark rain falling,
Then as now.

Dark too our hearts, O love, shall lie and cold
As his sad heart has lain
Under the moongrey nettles, the black mould
And muttering rain.

Wind Whines można posłuchać na róznych platformach streamingowych:

https://found.ee/ACD310?fbclid=IwAR2LqIu5n3C3voy8Q2hjzzuwwERGeldXERMoBZNZP7TkaXQtcjzEFj71ssM